วัฒนธรรมการใช้เครื่องหอมไทย
ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในวิถีชีวิตของคนไทยมาตั้งแต่สมัยโบราณ
เป็นวัฒนธรรมที่เป็นเชิงสัญลักษณ์ในทางที่ดีงาม เช่น เครื่องหอมที่ใช้เป็นเครื่องบูชาพระ
ใช้ในพิธีทางศาสนา ใช้เป็นสัญลักษณ์ในการเคารพผู้ใหญ่ การใช้สมุนไพรที่มีกลิ่นหอม
ในการประกอบอาหารไทยต่างๆและที่สำคัญคือ เครื่องหอมยังใช้เป็นส่วนประกอบที่สำคัญ
ของเครื่องสำอางจากธรรมชาติ ที่เรียกว่าเป็นเครื่องประทินผิวของสาวชาววัง
ในบริเวณบ้านของขุนนางชั้นผู้ใหญ่นั้น ยังปลูกไม้ดอกหอมไว้รอบบ้าน และส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณ
ทั้งเครื่องประทินผิว และการใช้เครื่องหอม กลายเป็นสัญลักษณ์ ของบุคคลชั้นสูง
ที่จำเป็นต้องมีสิ่งเหล่านี้ไว้เป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิตที่ขาดไม่ได้
จาก วรรณกรรม “สี่แผ่นดิน”ของ มรว.คึกฤทธิ์ ปราโมช วรรณกรรมสะท้อนชีวิตของสาวชาววังอย่างละเอียด
“สตรีทุกคนที่เข้ามา ในห้องนั้นแต่งกายสะอาดสะอ้าน เป็นแบบเดียวกัน
ทุกคนนุ่งผ้าลายห่มผ้าแถบสีประจำวัน อย่างเดียวกัน จะผิดกันก็ที่แหวน หรือสายสร้อย
เครื่องประดับกาย ทุกคนหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นอบ กลิ่นร่ำนั่งที่ไหน ก็หอมติดกระดาน
ผมใส่น้ำมันหวีเรียบ แต่ ละคนขัดสีฉวีวรรณ ร่างกายตนมาแล้วอย่างยอดเยี่ยม”
เครื่องหอมไทยดอยน้ำซับ
แป้งร่ำของดอยน้ำซับจะมีหลากสี หลายกลิ่น ล้วนทำมาจากธรรมชาติ ไร้สารเคมี เช่น
สีแดงจากฝางเสน (กลิ่นดอกชมนาด)
สีเขียวจากใบเนียม (กลิ่นใบเนียม)
สีฟ้าจากดอกอัญชัน (กลิ่นดอกชมนาด)
สีเหลืองจากทานาคา (กลิ่นรวมดอกไม้ไทย)
สีขาวธรรมชาติ (กลิ่นดอกมะลิ)
